Insulinooporność to nic innego jak zaburzenie w metabolizmie, które nieleczone prowadzić może do szeregu innych chorób i zaburzeń, jak na przykład cukrzyca typu drugiego. Według danych statystycznych w Polsce na przypadłość tę cierpi nawet kilkanaście tysięcy osób. Według specjalistów wiele przypadków zachorowań mogła zostać dotąd niezdiagnozowana, ponieważ z insulinoopornością wiąże się szereg symptomów charakterystycznych również dla innych dolegliwości.

INSULINOOPOROŚĆ objawy

Do podstawowych objawów insulinooporności należą:
– nagły wzrost masy ciała (jest to z reguły pierwszy symptom choroby skłaniający osoby dotknięte schorzeniem do konsultacji z lekarzem; większość osób w przebiegu choroby ma problemy z kontrolowaniem swojej wagi, co często prowadzi do otyłości),
– problemy ze snem (senność występująca ciągu dnia, najczęściej po spożytym posiłku oraz bezsenność w nocy),
– pojawienie się nadciśnienia tętniczego (co z kolei może powodować chorobę wieńcową i zwiększać ryzyko zawału serca oraz wylewu krwi do mózgu),
– zwiększona potliwość ciała,
– wzmożony apetyt, zwłaszcza jeśli chodzi o produkty z wysoką zawartością cukru (słodycze, gazowane napoje).
– wahania nastroju, ogólne rozdrażnienie.

INSULINOOPORNOŚĆ konsekwencje nieleczenia

Nieleczona insulinooporność prowadzić może do szeregu zaburzeń i nieprawidłowości wymagających konsultacji z lekarzem. Należą do nich:
– zespół policystycznych jajników (zaburzenia w produkcji insuliny powodują inne zaburzenia hormonalne – w tym przypadku nadprodukcję męskiego hormonu płciowego – testosteronu, którego nadmiar ma bezpośredni wpływ na pracę i funkcjonowanie kobiecych przydatków),
– stłuszczenie wątroby (z reguły jest to przypadłość charakterystyczna dla osób nadużywających alkoholu oraz chorobliwie otyłych, jednak zaburzenia związane z wydzielaniem insuliny mogą sprawić, iż stłuszczenie wątroby wystąpi również o pacjentów dotąd szczupłych, bez skłonności do uzależnień),
– miażdżyca, czyli schorzenie dotyczące żył i tętnic; miażdżyca jest najczęstszą przyczyną zawałów serca – polega na osadzaniu się blaszek miażdżycowych w naczyniach (pod wpływem ciśnienia krwi blaszki ulegają oderwaniu i w konsekwencji zatykają światło naczynia, przez co organ jest niedokrwiony),
– otyłość; problemy z kontrolowaniem wagi nawet przypadku osób przebywających na diecie oraz aktywnych fizycznie mogą spowodować u pacjenta z insulinoopornością otyłość, która ma bezpośredni wpływ na występowanie chorób współistniejących oraz ewentualnych powikłań.

INSULINOOPORNOŚĆ diagnostyka i leczenie

Insulinooporność sama w sobie nie jest traktowana jako osobna jednostka chorobowa. Jej diagnostyka polega przede wszystkim na kontroli poziomu cukru we krwi, leczenie natomiast – na jego regulacji. Duży wpływ na poprawę stanu pacjenta ma zmiana jego nawyków żywieniowych: ograniczenie spożycia tłuszczów, słodyczy oraz alkoholu, odstawienie papierosów i wyrobów tytoniowych to podstawa diety dla osoby dotkniętej problem insulinooporności. Ważny dla pacjenta jest także kontakt z dietetykiem i psychologiem; wiele osób nie radzi sobie psychicznie z drastyczną zmianą wyglądu zewnętrznego, na którą niestety nie mają wpływu. Stąd w wielu przypadkach pojawiać się mogą także objawy podobne do objawów zaburzeń odżywiania – zwłaszcza do bulimii bądź anoreksji o typie bulimicznym (mnóstwo pacjentów z zaburzeniami w produkcji insuliny zmaga się z tak zwanym „kompulsywnym obżarstwem”, które działa niczym impuls do jednorazowego spożycia dużej ilości pokarmu i często do sprowokowania wymiotów w celu jego zwrócenia).